کد مطلب:36461 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:589
امام علی (ع) در خطبه ی زیر، فرمانهای نظامی خود را با فلسفه ی شهادت در آمیخته چنین می گوید: [صفحه 105] فقدموا الدارع، و اخروا الحاسر، و عضوا علی الاضراس، فانه انبی للسیوف عن الهام، و التووا فی اطراف الرماح، فانه امور للاسنه،...، و رایتكم فلا تمیلوها، و لا تخلوها، و لا تجعلوها الا بایدی شجعانكم،... «زره داران را جلو اندازید و بی زرهان را در پشت سپاه قرار دهید. و دندانها را بر هم بفشارید كه سرهایتان را از تیغ دشمنان دور می دارد.[1] با حركت نیزه نرم بلغزید تا سنانش بر پیكر دشمنان نیكوتر بنشیند و به هنگام یورش دیدگان را بربندید كه سكوت عزمتان را استوارتر و دلهایتان را آرامتر می كند. و خموشانه برزمید كه سكوت، مانع ترس است. و پرچم خود را خم نكنید و پیرامونش را خالی مگذارید و آن را تنها به دست دلاوران خویش و رادمردانی بسپارید كه در راه حفظ شرف و عرض شما از بذل جان دریغ ندارند. آنان كه در برابر سختیها شكیبا و پایدارند كسانی هستند كه پرچمهای خویش را در میان می گیرند و آن را از چهار سو پاس می دارند. نه از آن عقب می افتند تا به دست دشمن بیفتد و نه چندان پیشی می گیرند كه تنها بماند. بجاست كه هر یك از شما با یك تن از دشمنان درآویزد و برادر همرزم خود را یاری دهد. روا نیست كه كسی از شما از نبرد با هماورد خویش خودداری كند، چه (اگر دو تن از افراد دشمن با دو تن از نفرات شما درگیر شدند، باید هر یك از آنان با حریفی بجنگد) حریف او به [صفحه 106] یاری حریف برادرش می رود، و دو دشمن بر برادر او غلبه می كنند. به خدا سوگند كه هر گاه از شمشیر امروز بگریزید، از شمشیر آخرت در امان نخواهید بود. شما را از رزمیدن چه باك؟ شما اشراف عرب و بزرگان قومید. فرار خشم خدا را بر می انگیزد و مایه ی خواری حتمی و ننگ ابدی است، و به عمر گریزنده افزوده نمی شود و حایلی بین او و مرگ به وجود نمی آید. آنكه به سوی خدا می رود، چون تشنه ای است كه به آب گوارا می رسد. بهشت در حصار انبوه نیزه هاست. امروز، در این هنگامه ی جنگ است كه عیار آدمیان عیان می گردد. به خدا سوگند بیش از آنكه دشمنان به دیار خود مشتقاند من به مصافشان اشتیاق دارم. بار خدایا، اگر حق را گردن نمی نهند، جماعتشان را پراكنده فرمای، به درد تفرقه دچارشان كن و به خطاهایشان هلاك ساز. ایشان از گمراهی دست نمی كشند مگر آنكه ضربه های پیاپی بدنها را از روانهای پلیدشان تهی سازد، و فرقهایشان را تیغ بشكافد، و استخوانهایشان درهم شكند و دست و پایشان قلم شود. تباهی آنان زایل نمی گردد مگر آنكه سپاهیان در پی طلایه داران بر آنان بتازند، و لشكریان پر ساز و برگ، به دنبال پیشقراولان تار و مارشان كنند، و گردانهای ارتشی پیاپی بر شهرهایشان یورش برند و زمین ها و گذرها و چراگاههایشان را از زیر سمكوب اسبها بگذرانند.»[2]. [صفحه 107] در خطبه ای كه از نظر گذشت نقشه ی كاملی برای تصرف مواضع یا قلمرو دشمن ارائه شده است. تصرف باید طی مراحلی چند سریع و پیوسته انجام گیرد. اولا- حمله ی مداوم و دقیق به مواضع مورد نظر تا دشمن دچار وحشت شود. ثانیا- لشكریان باید به جنگ افزارهای گوناگون مسلح باشند. امام تاكید می كند كه در هنگام پیشروی هر گردانی نقشی دارد. ثالثا- هر لشكری در پیشروی باید توسط لشكر نیرومندتری پشتیبانی شود، بنابراین صحیح نیست كه لشكر قوی تر پیشروی كند و سپاه ضعیفتری برای پشتیبانی آن بر جا بماند، زیرا شكست آن لشكر به نابودی كل ارتش می انجامد. از اینجاست كه امام می فرماید: «لشكریان پر ساز و برگ به دنبال پیشقراولان تار و مارشان كنند و گردانهای ارتشی پیاپی بر شهرهاشان یورش برند.» رابعا- باید تمام راههای ارتباطی دشمن را تصرف نمود تا دشمن به محاصره ی كامل درآید و هیچ گریزگاهی نداشته باشد، چنانكه بر گذرگاههای آذوقه رسانی دشمن نیز باید مسلط شد.
پرچم، نمودار موجودیت اسلام است، و سهل انگاری در حفظ حرمت آن به مثابه خوار شمردن موجودیت و جان و هستی مومنان است.
صفحه 105، 106، 107.